- ۹۷/۰۲/۲۵
- ۰ نظر
بعضی آدم‌ها
زلال‌اند و شفاف مثل آب،
لطیف‌اند مثل نسیم،
بخشنده‌اند مثل باران،
بعضی آدم‌ها
یادت می‌آورند که خوبی هنوز نفس می‌کشد در تاریک‌خانه‌ی دنیا،
نور می‌شوند و می‌پاشند برلحظه‌های زندگی‌ات،
و تو لبخند می‌زنی بر نگاه‌شان،
و آن لحظه برای ابد می‌ماند در خاطرت،
قاب می‌گیری‌اش با سلول‌های خاکستری مغزت،
قاب می‌گیری نورِ بعضی بودن‌ها را،
تا یادت نرود که انسانی و نفس می‌کشی،
بعضی آدم‌ها آنقدر پاک‌اند که رفتنشان غبار ندارد...
+ گفتم مگر ز رفتن غایب شوی ز چشمم؟!
آن نیستی که رفتی، آنی که در ضمیری..
